Baterie litowo-jonowe są szeroko stosowane w elektronice użytkowej i można je znaleźć w konsolach do gier, elektronarzędziach, samochodach elektrycznych i urządzeniach mobilnych noszonych przez ponad 5 miliardów ludzi. Są one również szeroko stosowane w sprzęcie nurkowym do zasilania komputerów nurkowych, latarek i aparatów cyfrowych.

Akumulatory litowo-jonowe są bezpieczne w użyciu, ale istnieją pewne zagrożenia z nimi związane. Aby zapewnić bezpieczeństwo i wydajność, należy przestrzegać odpowiednich procedur. Producenci stosują szereg zabezpieczeń, w tym odpowietrzanie, płytki drukowane i awaryjne termostaty/bezpieczniki. Sprzęt lub ładowarki powinny mieć wbudowane zabezpieczenia. Jeśli funkcja bezpieczeństwa zawiedzie, akumulator może szybko się przegrzać i spowodować pożar lub wybuch.

• Zwarcie
  Zwarcie akumulatora poprzez dotknięcie jego biegunów może wywołać uczucie mrowienia. Aby tego uniknąć, należy trzymać akumulator z dala od metalowych przedmiotów i używać osłon lub oddzielnych toreb na każdy zapasowy akumulator. Użycie torby do akumulatorów LiPo może dodatkowo zmniejszyć ryzyko zwarcia i pożaru. Zaleca się, aby nie używać ani nie transportować mokrego akumulatora ze względu na zwiększone ryzyko zwarcia.

• Uderzenia i środowisko pracy
  Ochrona akumulatorów litowo-jonowych i urządzeń ma kluczowe znaczenie, ponieważ uderzenia mogą uszkodzić delikatny separator między dodatnią katodą a ujemną anodą. Upadki, ciepło, wilgoć i niewłaściwa obsługa mogą powodować naprężenia i trwałe uszkodzenia. Należy przestrzegać wytycznych producenta dotyczących bezpiecznych temperatur pracy i warunków przechowywania.

• Ładowanie
  Akumulatory litowo-jonowe wymagają świadomego ładowania, aby uniknąć przeładowania. Wymagana jest skalibrowana ładowarka, aby zatrzymać ładowanie przy szczytowym napięciu. Należy używać ładowarki wejściowej podłączonej do zabezpieczenia przeciwprzepięciowego w celu ochrony przed wahaniami napięcia. Należy unikać ładowania wielu urządzeń jednocześnie i uważać, aby nie przeciążyć obwodów.

• Podróżowanie
  Podczas podróży ważne jest, aby zestawy akumulatorów litowo-jonowych wyraźnie określały ich skład chemiczny i liczbę wato-godzin na zewnątrz. Linie lotnicze mogą sprawdzić i skonfiskować przedmioty bez tych informacji lub jeśli baterie nie spełniają zatwierdzonych limitów. Dobrym pomysłem jest zachowanie karty charakterystyki/bezpieczeństwa produktu w celu uzyskania instrukcji na wypadek pożaru.

• Koniec okresu użytkowania
  Akumulatory litowo-jonowe mają żywotność 3-5 lat, tracąc około 20% pojemności każdego roku. Mogą one nagle przestać działać, gdy napięcie spadnie poniżej progu bezpieczeństwa. Zużyte baterie należy utylizować w punkcie recyklingu baterii i nigdy nie wystawiać ich na działanie ognia, ponieważ jest to zagrożenie dla środowiska.

Akumulatory litowo-jonowe są bezpieczne, a wypadki zdarzają się rzadko. Można poprawić wydajność, żywotność baterii i uniknąć problemów dzięki przestrzeganiu zasad bezpieczeństwa i postępowaniu zgodnie z wytycznymi producenta dotyczącymi ich obsługi.

Więcej informacji:

Undersea & Hyperbaric Medical Society (UHMS) wprowadziło Kwestionariusz Medyczny Uczestnika Nurkowania w 1989 r. i zrewidowało go w 2020 r.

Kwestionariusz pomaga zidentyfikować nurków, którzy mogą być narażeni na zwiększone ryzyko podczas nurkowania i którzy wymagają oceny przez lekarza. Pomaga on lekarzom w ustaleniu, czy dana osoba może bezpiecznie uczestniczyć w nurkowaniu. Jednak skuteczność formularza zależy od szczerości respondenta. Niektórzy mogą celowo zatajać informacje, aby uniknąć dyskwalifikacji z nurkowania. Może to zwiększyć ryzyko wystąpienia sytuacji awaryjnych podczas nurkowania i zagrozić innym.

Istotne jest, aby nurkowie i profesjonaliści rozumieli znaczenie kwestionariusza i potencjalne konsekwencje nieujawnienia ważnych kwestii medycznych. Aktualną wersję formularza można znaleźć na stronach internetowych organizacji nurkowych i można ją znaleźć na stronie internetowej UHMS.

Połączenia zaworów do butli nurkowych różnią się na całym świecie, co prowadzi do błędów i możliwych wypadków. Zarówno połączenia wylotowe zaworu, jak i gwinty do butli zaworów mogą się różnić, a oznaczenia tych gwintów prowadzą do niezrozumienia i ryzyka błędów.

Głównym problemem bezpieczeństwa związanym z gwintami wlotowymi zaworów jest włożenie zaworu M25x2 do szyjki butli G3/4. Gdy tak się stanie, pierwsze obroty będą luźne, a mniej więcej w połowie wystąpi pewien opór. Użycie nadmiernej siły może uszkodzić gwint, pogarszając stabilność połączenia. Może to spowodować wystrzelenie zaworu podczas napełniania, powodując rozległe uszkodzenia, poważne obrażenia i śmierć. Co więcej, wielu nurków uważa, że gwinty M25 i M26 odnoszą się tylko do połączenia wylotowego zaworu i nie zdaje sobie sprawy, że M25 to gwint wlotowy (połączenie z butlą), a M26 to gwint wylotowy (połączenie z automatem oddechowym).

Ważne jest, aby tylko wyszkolony personel sprawdzał gwinty i prawidłowo instalował zawory na butlach. Typ gwintu powinien być wybity zarówno na zaworze, jak i na butli, choć nie zawsze musi być to widoczne. W USA powszechnie stosowane jest połączenie 3/4” NPSM, z którym związane są podobne problemy.

Więcej informacji:

Nurkowie uwielbiają podróżować i odkrywać nowe miejsca do nurkowania. Przemysł turystyczny umożliwia nam odwiedzenie dowolnego miejsce na świecie. Jednakże, gdy z zapałem planujemy i pakujemy się na nasze podróże, często zaniedbujemy planowanie sytuacji awaryjnych. Co jako nurkowie powinniśmy wziąć pod uwagę podczas planowania podróży?

Nawet w przypadku potrzeby specjalistycznej opieki, dostęp do placówek medycznych w Europie jest zazwyczaj szybki i bezproblemowy. Jednak odległe miejsca nurkowe stanowią wyzwanie pod względem dostępu do usług medycznych i komór hiperbarycznych. Dostęp do nawet podstawowych usług może być utrudniony, a stawienie czoła nagłemu wypadkowi medycznemu może być niemożliwe ze względu na ograniczone struktury medyczne i możliwości ewakuacji. Numery alarmowe mogą nie zapewniać natychmiastowego dostępu do opieki, a czas ewakuacji może być wydłużony. Nurkowie podróżujący do małych lub odległych destynacji turystycznych powinni być świadomi tych ograniczonych zasobów medycznych.

Wystąpienie zespołu zaburzeń ciśnieniowych (DCI) jest realnym ryzykiem dla nurków i może wymagać leczenia w komorze hiperbarycznej. Jednak nie wszystkie miejsca nurkowe mają dostępne komory, co może prowadzić do opóźnień w leczeniu. W przypadku wystąpienia DCI leczenie w komorze hiperbarycznej lub natychmiastowe oddychanie 100% tlenem jest niezbędne, aby uniknąć pogorszenia objawów.

Nie trzeba jednak unikać odległych i ekscytujących miejsc nurkowych. Ważne jest jednak, aby zdawać sobie sprawę z potencjalnych ograniczeń i przygotować się na sytuacje awaryjne. Przewodnik Travelling Diver i kurs Oxygen Provider DAN Europe są pomocnymi narzędziami do przygotowania się i reagowania na urazy nurkowe, w tym rozpoznawania zespołu zaburzeń ciśnieniowych (DCI).

Wypadki nurkowe spowodowane awarią automatu oddechowego są rzadkie, ale stanowią znaczne ryzyko, gdy już do nich dojdzie. Jedną z mniej znanych przyczyn awarii automatu oddechowego jest skrystalizowany materiał blokujący przepływ powietrza. Zaleca się wymianę węży, zwłaszcza tych w oplocie, co pięć lat, aby zapobiec ich uszkodzeniu. Podrabiane węże są czasami sprzedawane pod renomowanymi markami. Testy wykazały, że średniociśnieniowe węże w oplocie z poliestru pokrytym TPU rozpadają się, podczas gdy węże polieterowe pokryte TPU nie ulegają awarii.

Degradacja wykładziny węża jest spowodowana reakcją hydrolizy, która zachodzi w obecności wody, zwłaszcza w podwyższonych temperaturach. Krystalizacja i gromadzenie się „kryształów” może utrudniać przepływ gazu lub dostawać się do automatu, powodując jego uszkodzenie. Wystawienie na działanie wysokich temperatur i wilgotności przyspiesza proces degradacji. Producenci sprzętu ulepszają testowanie materiałów i kontrolę jakości. Zaleca się regularną kontrolę pod kątem pogorszenia stanu zewnętrznego, ponieważ pogorszenie stanu wewnętrznego jest trudne do oceny.

• Należy pamiętać, że wszystkie węże automatu oddechowego, w tym węże w oplocie, mają ograniczoną żywotność.

• Przy zakupie węża należy upewnić się, że ma on wykładzinę z polieteru TPU, a nie poliestru TPU. Należy wybierać renomowanych producentów, którzy podają materiał wykonania okładziny

• Jeśli przepływ gazu przez automat jest ograniczony, należy zaprzestać jego używania i sprawdzić zarówno automat, jak i wąż.

• Sprawdź węże, ściskając je co centymetr, aby sprawdzić poziom elastyczności. Każda zmiana twardości wzdłuż węża może wskazywać na potencjalny problem, który jest łatwiejszy do wykrycia w przypadku węży w oplocie niż węży gumowych.

Nurkowie, którzy doświadczyli wewnętrznej degradacji węży, proszeni są o przesyłanie zdjęć pocztą elektroniczną do DAN na adres [email protected], aby pomóc w gromadzeniu informacji i dzieleniu się wynikami ze społecznością nurkową.

Więcej informacji:

Zapalenie ucha zewnętrznego, powszechnie znane jako zapalenie ucha pływaka, nie jest wywoływane przez bakterie przenoszone przez wodę, ale przez bakterie normalnie występujące w zewnętrznym przewodzie słuchowym.

Zapalenie ucha zewnętrznego to powszechna infekcja ucha wywoływana przez bakterie lub grzyby. Występuje częściej w miesiącach letnich i u osób z pewnymi schorzeniami lub zaangażowanych w aktywności związane z wodą. W szczególności nurkowie są narażeni na zwiększone ryzyko w przypadku kontaktu z zanieczyszczonymi lub bogatymi w plankton wodami. Objawy obejmują swędzenie, stan zapalny i obrzęk ucha. Podstawowym sposobem leczenia zapalenia ucha zewnętrznego są antybiotyki.

Aby zapobiec zapaleniu ucha zewnętrznego, farmaceuta może przygotować roztwór składający się z 5% kwasu octowego, 85% alkoholu i 10% wody. Nałóż kilka kropli do każdego ucha dwa razy dziennie i pozostaw roztwór na 5 minut. Przechyl głowę na drugą stronę i zaaplikuj roztwór do drugiego ucha. Szczególnie przydatne jest zastosowanie kilku kropli po wyjściu z wody. Stosuj leczenie zapobiegawcze, zanim pojawią się jakiekolwiek oznaki infekcji. Unikaj stosowania roztworu, jeśli pojawią się jakiekolwiek oznaki stanu zapalnego lub możliwego pęknięcia błony bębenkowej, ponieważ może to prowadzić do poważniejszej infekcji wymagającej antybiotyków.

• Usuwanie nagromadzonej woskowiny

Woskowina może gromadzić się i blokować zewnętrzny przewód słuchowy, zmniejszając jego zdolność do samooczyszczania i zwiększając ryzyko infekcji. Przeszkolony specjalista może użyć otoskopu do sprawdzenia, czy nie ma zatorów. Do usuwania woskowiny zalecane są dostępne bez recepty rozwiązania, ale jeśli nie działają, najlepiej udać się do laryngologa. Aby zapobiec gromadzeniu się woskowiny, należy pod prysznicem delikatnie przepłukać przewód słuchowy wodą, unikając bezpośredniego strumienia z błoną bębenkową.

Podczas odpraw nurkowych podkreślane są środki ostrożności, w tym szczegółowe instrukcje dotyczące zdejmowania sprzętu podczas korzystania z drabinki przy powrocie na pokład łodzi. Nie wszystkie drabinki lub warunki nurkowania są takie same. Na przykład może się okazać, że drabinki typu zamkniętego (H) wymagają zdjęcia płetw. Bardziej powszechne drabinki typu otwartego (T) pozwalające na zachowanie płetw, są znacznie bardziej powszechne i przyjazne dla użytkownika.

• Urazy dłoni i palców

  Nurkowie często nie uwzględniają ryzyka urazów dłoni i palców podczas wspinania się po drabinkach. Te składane drabinki, które poruszają się wraz z falą, mogą być trudne do pokonania na wzburzonym morzu. Aby uniknąć poważnych obrażeń ważne jest, aby zrozumieć, jak one działają i unikać uwięzienia ręki między drabinką a łodzią,

• Urazy głowy

Drabinka może unosić się i wpadać do wody przy dużych falach, dlatego należy uważać na uderzenie w głowę.

Aby zmniejszyć ryzyko, należy uwzględnić ułożenie rąk zależne od konstrukcji drabinki. Unikaj ustawiania się pod drabinką i zwracaj uwagę na wszelkie prądy podwodne, które mogą wypchnąć użytkownika w jej kierunku. Nie wynurzaj się zbyt blisko drabinki, aby zminimalizować ryzyko wypadków.

Centra nurkowe powinny przeprowadzić dokładną ocenę ryzyka i podkreślać ryzyka związane z drabinkami w swoich procedurach szkoleniowych i sprzętowych.

Więcej informacji:

Zanurzeniowy obrzęk płuc (IPO/IPE) jest mniej znanym, ale potencjalnie niebezpiecznym schorzeniem nurkowym. Brak jego znajomości lub zrozumienia może mieć zagrażające życiu konsekwencje zarówno dla nurka, jak i jego partnera.

Nurkowanie i pływanie zwiększają obciążenie serca i płuc z powodu nacisku wody na ciało. Zwężone naczynia krwionośne mogą zwiększać ciśnienie krwi i powodować wyciek osocza do pęcherzyków płucnych, upośledzając wymianę gazową i powodując niedotlenienie.

Nurkowie mogą czuć zadyszkę, być zdezorientowani i mieć trudności z funkcjonowaniem z powodu niskiego poziomu tlenu. Objawy te mogą nasilać się podczas wynurzania, prowadząc do utraty przytomności, a nawet zatrzymania krążenia. Problemy z sercem lub wysokie ciśnienie krwi zwiększają ryzyko wystąpienia. Dodatkowo zimna woda, stres i wysiłek fizyczny zwiększają ciśnienie krwi, co może prowadzić do problemów nawet u zdrowego nurka. Prawidłowe nawodnienie jest ważne, aby zmniejszyć ryzyko DCI, ale należy unikać nadmiernego nawodnienia, ponieważ może to prowadzić do zwiększonego ryzyka IPO.

Nurkowie mogą mylić zadyszkę lub trudności z wzięciem wdechu z problemami z automatem oddechowym lub brakiem powietrza. Może to prowadzić do nieskutecznej reakcji partnera. Próba uspokojenia nurka i utrzymania go pod wodą pogorszy sytuację, ponieważ nie leży w sprzęcie lub dostępie do gazu.

Kluczowe jest asystowanie nurkowi w wynurzeniu się na powierzchnię i wyciągnięcie go z wody tak szybko, jak to możliwe. Pozwoli to odwrócić skutki oddziaływania ciśnienia hydrostatycznego na ciało, o których mowa powyżej. Utrzymuj nurka w cieple, aby odwrócić skutki zwężenia naczyń krwionośnych i natychmiast aktywuj służby medyczne w celu dalszego leczenia:

DAN Europe zapewnia ciągły dostęp do informacji dotyczących bezpieczeństwa w nurkowaniu, ale sam nurek musi mieć odpowiednie nastawienie. Dlatego nowe kampanie i projekty DAN skupiają się na budowaniu właściwej postawy, którą nurkowie rekreacyjni i profesjonalni powinni rozwijać, aby nurkować jeszcze bezpieczniej i zapobiegać wypadkom.