Tijdens post-chirurgische osseointegratie (de fusie van het implantaat in het bot) is het nodig om alles te vermijden wat druk op het implantaat kan uitoefenen of op de schroef alsluiting of tijdelijks prothese.

Te snel weer duiken na de operatie met de daarbij komende druk, hoe klein dan ook, kan het betrokken gebied beschadigen. Zo kan bijvoorbeeld het mondstuk van de ademautomaat die over het betrokken gebied gaat, kracht op de wonde uitfoenenen en kan resulteren in problemen met het implantaat. Er zijn ook andere overwegingen. Er moet zolang gewacht worden als nodig om complicaties die verband houden met mondchirurgie te voorkomen:

• revascularisatie (hervatting van de bloedstroom);
• stabilisatie van het implantaat;
• veranderingen in de mond- en sinusholte;
• het vermogen van de patiënt om een automaat in de mond te houden; en
• gebruik van medicijnen voor pijn of infectie

Bottransplantatieprocedures en sinuschirurgie zijn complexer en hebben een langere wachttijd nodig. Hoe groter de transplantatieplaats, des te langer de wachttijd. Sommige artsen raden aan om elke activiteit die een micro-beweging veroorzaakt minstens zes maanden uit te stellen. Het kan daadwerkelijk tot een jaar duren voor er een volledige botheling is op een implantaatplaats. Alhoewel sneller dan een jaar weer met duiken te starten ook geen probleem kan veroorzaken, moet uw chirurg de juiste tijdsduur bepalen. Zelfs als je chirurg niet duikt, volg je best zijn/haar advies.

Aangezien uw implantaat een molar is, is er geen probleem met het bijten in het mondstuk, maar de andere zorgen blijven bestaan.

Als er een operatie aan het bot is geweest, vóór implantatie van tandprothesen, is het raadzaam om een rustperiode in te lassen. In geen van beide gevallen zijn er tijdens het duiken problemen te  verwachten. Daarom kan je van zodra je kaakchirurg de toestemming geeft om de normale dagelijkse activiteiten te hervatten ook weer opnieuw gaan duiken.

Wortelkanaalbehandeling therapie is over het algemeen nodig nadat een tand zenuw is beschadigd door een directe klap op de tand of het gevolg van tandbederf, abces of infectie.
De meeste wortelkanaalbehandelingen worden uitgevoerd bij patiënten die ouder zijn dan 50 jaar en die één van deze voorvallen hebben gehad nadat ze hun tanden heel hun leven hebben gebruikt.
Tussen de duizenden gecertificeerde duikers boven de 50 jaar, zijn wortelkanaalbehandelingen zelden gemeld.
Naar alle waarschijnlijkheid was het probleem gewoon een toeval en zou het waarschijnlijk hebben plaatsgevonden, zelfs als je niet dook.
Er is een kleine kans op infectie direct na een wortelkanaalbehandeling, maar als je tandarts zegt dat alles genezen is, zou je geen problemen mogen ervaren tijdens het duiken

Gewoonlijk komt IBD voor bij duikers tussen de 20 en 40 jaar en die last hadden van hetvolgende:

• Onderbroken ziekte met lange periodes van normale darmwerking; en
• Complicaties waaronder anemie, elektrolytenstoornissen, uitdroging, slechte opname van vloeistoffen, leverziekte en algemene vermoeidheid.

Medicatie behandeling gaat vaak gepaard met het gebruik van corticosteroïden, die iemands vermogen om infecties te bestrijden kan verminderen.

Fitness en duiken:
iemand met symptomatische IBD mag niet duiken totdat de behandeling het probleem volledig opgelost heeft geen medicijnen meer nodig zijn. Een persoon die geen significante complicatie ervaart van IBD of de behandeling ervan en een goede cardiovasculaire conditie heeft kan overwegen om terug te duiken.

Hierna moet de longschade worden beoordeeld.
Littekens en / of “verklevingen” kunnen een goede gasuitwisseling voorkomen, waardoor duiken onveilig kan worden. DAN zit niet in een positie om uw individuele geschiktheid voor het duiken te bepalen; een arts moet die beslissing maken. De beste manier om met de beoordeling van uw geschiktheid tot het duiken te starten is om een hoge-resolutie spiraal CT-scan te laten maken om te bepalen of er schade aan het longweefsel is. Als die er niet is, en het uithoudingsvermogen normaal is, dan kan duiken overwogen worden. Pulmonale hypertensie en andere aanverwante medische condities kunnen uw inspanningstolerantie beperken.
Bepaalde medicijnen kunnen dan weer bijwerkingen hebben die uw vermogen om veilig te duiken kunnen beperken, dus moet zowel al de gebruikte medicijnen, als uw volledige medische geschiedenis met uw arts bespreken.
Als uw arts u goedkeurt om te duiken, vraag dan om een schiftelijke goedkeuring, zodat je deze documentie kan voorleggen aan het duikcentrum, die hoogstwaarschijnlijk om een schriftelijke verklaring van een arts zal vragen alvorens u te laten duiken.

bronchiaal niveau volledig is hersteld en dus met de medicatie kan stoppen.

Dit vanwege twee redenen

1. Ten eerste, als het heeft plaatsgevonden, zonder enig letsel (vandaar de naam "spontane"), kan het op elk moment opnieuw gebeuren. Er zijn inderdaad enkele statistieken waaruit blijkt dat de helft van de personen die in het verleden een spontane pneumothorax hebben gehad het opnieuw hebben in de toekomst.
2. Ten tweede, als pneumothorax optreedt tijdens het duiken, zal elk drukverlaging, zoals bijvoorbeeld tijdens het opstijgen, het volume van lucht in de pleura-holte vergrooten wat resulteert in een spanning pneumothorax, waarbij de interne druk de longen en het hart samenpersen.

Dit is een levensbedreigende situatie, vooral wanneer ze zich onder water voordoet, net na het aan de oppervlakte komen of zelfs op de duikboot. Al met al, is het risico op het hebben van potentieële fatale gevolgen te groot, dus moet je begrijpen dat je duiken moet vermijden. En deze beperking is ook van toepassing op elk soort van hyperbare blootstelling, zoals bijvoorbeeld in hyperbare kamers, zelfs voor trainingsdoeleinden.

Duikgeschiktheid:

Uit onderzoek is gebleken dat ongevallen in het algemeen vaker voorkomen bij vrouwen tijdens PMS. Als vrouwen last hebben van premenstrueel syndroom, kan het verstandig zijn om conservatief te duiken tijdens deze periode. Er is echter geen wetenschappelijk bewijs dat ze vatbaarder zijn voor decompressieziekte of duikongevallen.

Ook moeten individuen met tekenen van depressie of antisociale neigingen worden beoordeeld op hun geschiktheid om deel te nemen aan het duiken: ze kunnen een gevaar vormen voor zichzelf of een duikbuddy.

Als er geen bijwerkingen of een gedocumenteerd groter individueel risico op trombotische gebeurtenissen aanwezig zijn (maar dit zou ook het voorschrift van het anticonceptie beïnvloeden), heeft ook het gebruik van orale anticonceptiva geen contra-indicaties verbonden aan het duiken.

Dit gezegd zijnde, wordt er aanbevolen om meer conservatieve duikprofielen te kiezen (duiken zonder decompressiestop, niet meer dan twee duiken per dag, maximale diepte binnen 30 meter, bodemtijd binnen de 70-75% van de maximale limiet, mogelijk gebruik van Nitrox met duiktijden berekend voor de lucht)"

In de eerste paar maanden, raden wij aan binnen de nultijden te blijven, dat wil zeggen duiken zonder verplichte stops - immers, moeten de lichamelijke veranderingen door deze 9 maanden durende zwangerschap niet worden onderschat.

Slechts één nadeel kan optreden wanneer je vrouw duikt in de periode waarin ze borstvoeding geeft: de druk die door het duikpak kan uitgeoefend worden op de borstkas en op de borsten kan (in sommige gevallen) de melkproductie verminderen (het is een bekende techniek voor vrouwen die willen stoppen met borstvoeding geven, om strakke kleding of verbanden rond de borst te dragen.)
Maar als je vrouw het duikpak niet de hele dag draagt, is dit risico niet erg hoog.

Hoewel stikstof accumuleert in alle weefsels en vloeistoffen in het moederlichaam, zal het uitwassen van inert gas snel plaatsvinden na een veilige duik.
Onbeduidende hoeveelheden stikstof kunnen aanwezig zijn in de moedermelk, maar het is inert en levert geen risico op voor het kind. Echter, vanwege het mogelijke risico op bacteriegroei op de huid onder een duikpak is een zorgvuldige reiniging van de borst na het duiken en vóór geven borstvoeding aangeraden ter voorkoming van een eventuele systemische ziekte.

Aangezien de evaluatie uiterst delicaat en complex is, adviseer ik u om te praten met een specialist in duikgeneeskunde, die het meisje moet onderzoeken en daarna pas een beoordeling kan geven.
Zijn / haar mening zal dan moeten worden vergeleken ( en gecontroleerd) met die van de neuropsychiater die het meisje volgt.

De meeste zijn:

1. ophoping van kooldioxide in het bloed veroorzaakt door verkeerde ademhalingstechnieken. Deze hoofdpijn is zeer ernstig en kan een behoorlijk lange tijd duren.
2. Ongunstige duikpositie met overstrekking van de halswervels (cervicale wervelkolom). Hierbij kan men vaak een verharding van de nekspieren vaststellen.
3. e hard op het mondstuk bijten kan leiden tot overbelasting van de kauw- en nekspieren en kan ook ernstige hoofdpijn tot gevolg hebben, die echter kort na de duik zou moeten verdwijnen.

In sommige gevallen is er ook sprake van plotselinge aanvallen, leerproblemen en spraakstoornissen.
De geschiktheid tot het duiken hangt dan ook volledig af van de ernst van het probleem.

Kandidaten met milde problemen kunnen in aanmerking komen; kandidaten met een ernstigere handicap kunnen eventueel via één van de duikprogramma's voor mensen met een beperking leren duiken. De afwezigheid van plotselinge aanvallen en het vermogen de duikvaardigheden te bemeesteren is vooral belangrijk.
Echter voor deelname aan eender welk duikprogramma is een persoonlijke evaluatie door een arts nodig.

Zoals bij epilepsie, is het verlies van bewustzijn onderwater gevaarlijk. Bij het duiken met nitrox of gasmengsels, kan de verhoogde partiële zuurstofdruk de kans op aanvallen verhogen. Een toegenomen kooldioxide concentratie kan het risico op een aanval ook verhogen. Het beste advies is om een precieze diagnose van de oorzaak van het veranderd bewustzijnsniveau te krijgen: een effectieve behandeling is vaak beschikbaar. Er kan in principe geen “fitheid tot het duiken” beslissing genomen worden zonder dat dit duidelijk is. Het kan een tijdje duren en een bezoek aan een neuroloog of andere specialist is noodzakelijk.

Fitheid en Duiken

1. Er is geen bewijs dat duiken zelf een effect heeft op de ziekte. Ongeveer 20 jaar geleden werd er een mislukte poging gedaan om MS te behandelen met hyperbare zuurstof. Maar deze behandeling had geen positive, noch negatieve gevolgen.
    
2. Mensen met MS worden geadviseerd zich niet in te spannen tot het punt van uitputting en om te voorkomen dat ze onderkoeld of oververhit raken. Duikers met MS zouden dit advies moeten respecteren.
    
3. In elk individueel geval moet er overwogen worden of de duiker de fysieke belasting en de watervaardigheden aankan. Duikers met MS dienen met hun duikerarts en neuroloog moeten praten over het duiken met MS.

In dit specifieke geval is er niet aan de derde voorwaarde voldaan, en stel ik voor om aan uw cursist aan te bevelen zich te laten controleren door een duikmedisch en hyperbaar specialist om zijn conditie en fitheid tot het duiken op basis van zijn medische voorgeschiedenis te evalueren.

Hoewel het snelwerkende karakter van decongestiva aantrekkelijk kan zijn, zijn er verschillende redenen waarom steroïden een veiligere optie is.
De zwelling en ontsteking van de buis van Eustachius, middenoor ruimte en sinussen kan leiden tot occlusie en barotrauma. De slijmvliezen in deze structuren hebben bloedvaatjes en decongestiva bieden een korte termijn oplossing voor de congestie door het vernauwen van deze bloedvaten in de slijmvliezen, waardoor de zwelling afneemt.

Wanneer de decongestiva uitwerken, blijven de bloedvaten echter niet langer vernauwd. Het na-effect is dat de bloedvaten zwellen en meer dan voordien met bloed opgevuld worden, wat gekend is als het rebound-effect. In tegenstelling tot decongestiva, werken steroïden niet als vasoconstrictoren, en is er dus ook geen rebound-effect.
Een ander nadeel van decongestiva is dat ze alleen zijn bedoeld voor kortdurend gebruik en kunnen de effectiviteit verliezen bij veelvuldig of regelmatig gebruik. De steroïde, fluticasonpropionaat en soortgelijke geneesmiddelen daarentegen, zijn bestemd om te worden gebruikt gedurende langere perioden dan decongestiva.
Maar de preventie van een middenoor barotrauma wordt het beste bereikt door het vermijden van neusdruppels en tijdens de duikopleiding de juiste klaartechnieken aan te leren.

Na deze periode moet een KNO/NKO-arts beslissen of er weer gedoken kan worden.
Door de gewijzigde anatomie van het oor dient er, na volledige genezing, een absoluut noodzakelijk en nauwkeurig onderzoek plaatsvinden door een specialist die het weerstandsvermogen en de klaarcapaciteit moet controleren.

Hoewel deze variabelen het moeilijk maken om vermoeidheid te definiëren als een symptoom van decompressieziekte (DCZ), is ongewone vermoeidheid, in associatie met andere symptomen, een reeds lang gedocumenteerd symptoom van DCZ.

Het mechanisme achter vermoeidheid als symptoom van DCZ is moeilijk te verklaren, maar het is mogelijk een reactie op een cascade van fysiologische gebeurtenissen die plaatsvinden in verschillende weefsels.
Het zou kunnen veroorzaakt worden door directe stimulatie van zenuwweefsel of indirect door stimulering van andere weefsels. Het is mogelijk dat de aandacht die momenteel wordt gericht op het identificeren van biochemische markeerders van DCZ zal helpen bij het oplossen van deze vragen.

In tussentijd is het redelijk om te zeggen dat DCZ staat voor een complex, multifocale reactie op een decompressie blessure. Ongebruikelijke of "extreme vermoeidheid" (boven de normale vermoeidheid voor een bepaald individu en duik) is een erkend symptoom van DCZ.