Hoewel het snelwerkende karakter van decongestiva aantrekkelijk kan zijn, zijn er verschillende redenen waarom steroïden een veiligere optie is.
De zwelling en ontsteking van de buis van Eustachius, middenoor ruimte en sinussen kan leiden tot occlusie en barotrauma. De slijmvliezen in deze structuren hebben bloedvaatjes en decongestiva bieden een korte termijn oplossing voor de congestie door het vernauwen van deze bloedvaten in de slijmvliezen, waardoor de zwelling afneemt.

Wanneer de decongestiva uitwerken, blijven de bloedvaten echter niet langer vernauwd. Het na-effect is dat de bloedvaten zwellen en meer dan voordien met bloed opgevuld worden, wat gekend is als het rebound-effect. In tegenstelling tot decongestiva, werken steroïden niet als vasoconstrictoren, en is er dus ook geen rebound-effect.
Een ander nadeel van decongestiva is dat ze alleen zijn bedoeld voor kortdurend gebruik en kunnen de effectiviteit verliezen bij veelvuldig of regelmatig gebruik. De steroïde, fluticasonpropionaat en soortgelijke geneesmiddelen daarentegen, zijn bestemd om te worden gebruikt gedurende langere perioden dan decongestiva.
Maar de preventie van een middenoor barotrauma wordt het beste bereikt door het vermijden van neusdruppels en tijdens de duikopleiding de juiste klaartechnieken aan te leren.

Na deze periode moet een KNO/NKO-arts beslissen of er weer gedoken kan worden.
Door de gewijzigde anatomie van het oor dient er, na volledige genezing, een absoluut noodzakelijk en nauwkeurig onderzoek plaatsvinden door een specialist die het weerstandsvermogen en de klaarcapaciteit moet controleren.

Hoewel deze variabelen het moeilijk maken om vermoeidheid te definiëren als een symptoom van decompressieziekte (DCZ), is ongewone vermoeidheid, in associatie met andere symptomen, een reeds lang gedocumenteerd symptoom van DCZ.

Het mechanisme achter vermoeidheid als symptoom van DCZ is moeilijk te verklaren, maar het is mogelijk een reactie op een cascade van fysiologische gebeurtenissen die plaatsvinden in verschillende weefsels.
Het zou kunnen veroorzaakt worden door directe stimulatie van zenuwweefsel of indirect door stimulering van andere weefsels. Het is mogelijk dat de aandacht die momenteel wordt gericht op het identificeren van biochemische markeerders van DCZ zal helpen bij het oplossen van deze vragen.

In tussentijd is het redelijk om te zeggen dat DCZ staat voor een complex, multifocale reactie op een decompressie blessure. Ongebruikelijke of "extreme vermoeidheid" (boven de normale vermoeidheid voor een bepaald individu en duik) is een erkend symptoom van DCZ.

De negatieve druk (onderduk) veroorzaakt een zuigkracht. Dit is bekend als "masker squeeze", die verschillende mate van barotrauma van de zachte weefsels van het gezicht en de ogen kan veroorzaken.
Het zachte weefsel rond de ogen zwelt (periorbitaal oedeem) en verkleurt, welke zich manifesteert als roodheid of blauwe plekken (ecchymose). De ogen zelf kunnen bloeddoorlopen zijn.

Tenzij er oogpijn of visuele problemen zijn is er geen specifieke behandeling voor gezichtsbarotrauma. De genezing van de verwondingen van een masker squeeze kan tot twee of meer weken duren. Het lichaam zal uiteindelijk de bloeduitstortingen en oedeem absorberen.

Het is mogelijk dat in het begin het uiterlijk van de persoon verslecht voor er verbetering optreedt. Bij pijn of visuele stoornissen, zoals wazig zien of gedeeltelijk verlies van het gezichtsveld, moet men onmiddellijk een arts of een oogarts raadplegen.
Deze symptomen zijn echter zeldzaam bij masker squeeze. De beste behandeling is echter preventie. Het door de neus uitademen tijdens de afdaling (zoals natuurlijk gedaan, bijvoorbeeld met de Valsalva klaartechniek) zal het risico op gezichtsbarotrauma minimaliseren.

Hoewel stikstof het lichaam verlaat op een veel tragere manier dan dat we het opnemen, moet het nog steeds het lichaam verlaten. Na de duik, zou je na 24 uur weer in “evenwicht” moeten zijn met de stikstof in de omgeving.
Als de pijn enkel kan worden veroorzaakt door beweging van het aangetaste gewricht, dan is het meer dan waarschijnlijk een letsel veroorzaakt door de belasting van het skeletspiergewrichtsysteem (bewegingsapparaat): De pijn die normaal geassocieerd is aan een decompressieongeval wordt niet beïnvloed door beweging of gebrek aan beweging en meestal blijft vrij constant.

Het feit dat het probleem te reproduceren is met beweging duidt op een overbelasting of een verwonding door herhaalde bewegingen.
Als u uw persoonlijke arts nog niet gesproken hebt, zou het verstandig zijn om dat te doen.
Een passende therapie is noodzakelijk om permanente letsels te voorkomen.

De behandeling

Het onderdompelen van de wond in niet-kokend heet water tot de tolerantiegrens van het sachtoffer (43,3 tot 45° C) kan een dramatische verlichting van de pijn van een lionfish steek tot gevolg hebben; minder waarschijnlijk effectief voor een Schorpioenvis steek, en kan weinig of geen effect op de pijn van een steenvis steek hebben, maar het moet toch gebeuren, omdat de warmte een deel van de schadelijke componenten van het gif kunnen inactiveren.
Als de gewonde persoon dronken lijkt of zwak is, braakt, kortademig of bewusteloos is, moet onmiddellijk gevorderde medische hulp geregeld worden.
Wondverzorging is standaard, dus - voor de wond met blaarvorming – zou een geschikte therapie met een topisch antiseptisch middel moeten gebruikt worden (zoals zilver sulfadiazene crème of bacitracine zalf) waarbij dagelijks het verband ververst dient te worden. Een schorpioenvis steek vereist vaak weken of maanden om te genezen, en vraagt daarom de aandacht van een arts.
Er is een tegengif beschikbaar dat artsen helpt bij de behandeling van een steek van de gevreesde steenvis.

Nadat u voldoende tijd gewacht hebt na de genezing, kunt u terug gaan duiken als uw arts van oordeel is dat de genezing compleet is en er niets is dat kan wijzen op problemen met de buis van Eustachius.
Dit duurt meestal ongeveer twee maanden nadat het tommelvlies hersteld is.
Als de perforatie niet geneest, dan kan een oor chirurg de schade operatief herstellen. Nadat de genezing dan heeft plaatsgevonden, zijn dezelfde regels als hierboven van toepassing.
Het is belangrijk om te controleren op chronische neus en sinus problemen als er geen genezing is.

Chronische perforaties die niet genezen zijn een contra-indicatie voor het duiken. Sommigen hebben gepleit voor het gebruik van oordopjes voor deze mensen, maar als er een water lekkage is, kan het een ernstige infectie veroorzaken.

Wachten tot afloop van de totale desaturatietijd, getoond op de duikcomputer, is niet verkeerd maar zeer voorzichtig.
Het probleem ligt bij de aanwezigheid van VGE die, in het geval van recreatieve duiken, na 3 uur opperlakte interval normaal niet meer worden gedetecteerd. De tijd kan iets langer zijn in het geval van gevorderde / tech duiken, maar ook in dit geval is het zelden VGE waar te nemen na 4-6 uur.

Met betrekking tot het hervatten van de duiksport na de implantatie, moet er minstens 3 maanden na de operatie gewacht worden, moet men in staat zijn het geopereerde oor te klaren, moet de genezing volledig zijn en vrij van symptomen zoals, duizeligheid, evenwichtsproblemen en pijn, en mag er geen post operatieve hemotympanum (bloed achter het trommelvlies) zijn.
Bij onderzoek met een microscoop moet de fistel-test negatief zijn en mag het trommelvlies geen contact hebben met de elektrode van het cochleair implantaat op maximale excursie (de arts blaast zachtjes lucht in het oor om te zien of het duizeligheid veroorzaakt of als het trommelvlies elektrode van het implantaat raakt.)

Het neurologisch onderzoek moet ook normaal zijn. Zorg ervoor dat al deze ze aanbevelingen besproken worden met met de NKO/KNO-arts, wiens instructies nauwgezet opgevolgd moeten worden.

Dus de enige logische aanpak hiervoor is het verminderen van de saturatie - is wél enigszins logisch te berekenen adhv diepte, tijd en stikstofgehalte (inert gas) in de ademmix.

Ooit werden de duikers in een recompressiekamer behandeld gebruikmakend van de US Navy behandelingstabellen terwijl ze lucht in plaats van zuurstof inademden. Het faalpercentage was hoog.
Het is onwaarschijnlijk dat in-water recompressie met lucht efficienter is dan die oude behandelingstabellen. In-water recompressie waarbij de duiker zuurstof in plaats van perslucht ademde is met succes gebruikt in sommige gebieden. In water recompressie heeft echter zijn eigen gevaren en moet niet worden geprobeerd zonder de noodzakelijke opleiding en uitrusting, of bij afwezigheid van iemand die de duiker medisch kan beoordelen.
De middelen die nodig zijn voor een in-water recompressie gaan meestal buiten de capaciteiten van degenen die de symptomatische duiker ter plaatse zou kunnen helpen.

In-water recompressie van elk type is momenteel niet aanbevolen.

Een middenoor barotrauma kan gemakkelijk schade aan het trommelvlies veroorzaken, of aan één van de delicate interne membranen geassocieerd met geluidsoverdracht (binnen in het oor).
Hoewel niemand het met zekerheid kan zeggen, is de kans groter dat deze ingesloten lucht - of subcutaan emfyseem – een gevolg is van een long barotrauma.

Soms is er in de longen een overdruk, wanneer we bijvoorbeeld klaarproblemen hebben. Dit kan gebeuren wanneer we lucht in de sinussen en middenoor proberen te krijgen, met meer kracht dan nodig is.
Dit kan eigenlijk de druk verhogen in de luchtruimtes in de longen, welke dan lucht laat ontsnappen via het longweefsel en waarbij vervolgens de lucht zich kan verplaatsen naar de schouder, nek of zelfs gezicht. Bij enkel een subcutaan emfyseem is geen recompressie behandeling nodig.

Het is echter wel een goed idee om te worden beoordeeld door uw arts om de onderliggende oorzaak van de luchtbellen te bepalen.

Het bewijs van een verhoogde kans van DCZ op de eerste dag van een duiktrip is niet voldoende om een 24-uur wachttijd aan te bevelen voordat men gaat duiken na het vliegen.

Het is wel zo dat het het advies ondersteunt om op een geleidelijke manier te starten met mindere, ondiepere en meer conservatieve duiken in het begin, in het bijzonder wanneer er een significante reis is geweest; er een potentieel voor meer uitdroging bestaat; men langere tijd niet gedoken heeft; wanneer men te maken heeft met het gebruik van huurmateriaal waarmee men niet vertrouwd is; in geval van een gebrek aan vertrouwdheid met de duikplaats; enz.

Langzaam van start gaan geeft duikers ook de kans om te rusten en te rehydrateren, zich aan te passen aan een nieuw klimaat en tijdzone, en vertouwd raken met de nieuwe / gehuurde duikuitrusting.

Daarom is in uw geval, de aanbeveling om een oppervlakte-interval van minstens 18 uur te hebben en indien er een decoduik gemaakt zou worden is het verstandig dit oppervlakte interval met enkele uren te verlengen.

Je zal met je KNO/NKO-arts moeten bekijken of de perforatie weer helemaal dicht is en moet hem vragen hoe lang het dan duurt voor het trommelvlies weer sterk genoeg is, wat afhangt van de uitslag van de testen die de arts zal uitvoeren.
Helaas, na een ernstige infectie, kan het zijn dat het trommelvlies niet spontaan sluit binnen de verwachte 6 weken en dan kan een chirurgische ingreep nodig zijn om het gaatje te sluiten.
Na zo een operatie moet er rekening worden gehouden met een geschikte genezingstijd, totdat het trommelvlies de drukveranderingen opnieuw kan weerstaan.

Koraal zijn zeedieren en zijn niet in staat buiten het zeemilieu te groeien. Sommige bacteriën, parasieten en andere organismen zijn geëvolueerd om te overleven en zich te repliceren in menselijke weefsels, maar koraal niet.

Alhoewel zowel mensen en koraal afstammen uit het dierenrijk, zijn hun weefsels en lichaamssysteem onverenigbaar. Als je gewond bent, activeert en verhoogt je lichaam de productie van leukocyten (witte bloedcellen).

Deze leukocyten productie draagt bij aan de pus die zich kan ophopen nabij de wonde en bevordert de verwijdering van vreemd materiaal. Als het lichaam niet in staat is om vreemd materiaal (zoals koraal) te elimineren, zal het een muurtje van immuuncellen rond het vreemde voorwerp bouwen en alzo een granuloom vormen.

Als dit gebeurt, is het mogelijk dat u een knobbeltje onder de huid waar de granuloom gevormd is voelt. Hou in de gaten of er geen infectie optreedt (uit sich als roodheid, zwelling, warmte en pijn) met dergelijke verwondingen, maar wees gerust dat koraal niet groeit onder je huid.

Irritatie kan optreden in het endotheel (de epitheelcellen van de bloedvaten) en inflammatoire reacties hebben die dan weer kunnen leiden tot het stollen van bloedplaatjes en de accumulatie van witte bloedcellen.

De ontstekingen en weefselschade kunnen een tijd nodig hebben om te genezen, dewelke de reden is waarom DCZS duurt langer dan de tijd die het kost om inert gas te elimineren. Hyperbare zuurstoftherapie (HBOT) enkele dagen of zelfs een week of meer na het ongeval kan nog effectief zijn omdat HBOT belangrijke anti-inflammatoire eigenschappen heeft en gewonde weefsels van zuurstof voorziet, waardoor het genezingsproces bevorderd wordt.

HBOT wordt vaak toegepast nadat weefselschade, ontsteking en andere verwondingen hebben plaatsgevonden en er geen inert gas meer aanwezig is. In deze gevallen is het doel enkelom de genezing te bevorderen. Echter, het geven van HBOT zeer snel na het ongeval bevordert ook de uitwassen van inert gas.

Deze controverse strekt zich uit tot duiken met elk type oor aandoening die de kans op blijvend letsel vergroot. Elke duiker plaatst zijn gehoor in “gevaar” en barotrauma (een druk blessure) van het midden en / of het binnenoor verhoogt het risico op gehoorverlies.

Terwijl sommige KNO deskundigen absoluut afraden te duiken met bestaande oor problemen, zijn er andere KNO-experts die van mening zijn dat patiënten die de potentiële risico's begrijpen en aanvaarden wel mogen duiken. Een beperkt aantal studies zijn uitgevoerd met een klein aantal mensen die na stapedectomies weer duiken.

De resultaten van deze studies geven weer dat deze duikers, in vergelijking met een controlegroep “normale” duikers geen verhoogd risico op een verwonding hebben, mits zij veilig hun oren en sinussen kunnen klaren tijdens drukveranderingen. Dit gezegd zijnde, kunnen de gevolgen voor hen die niet kunnen klaren groter zijn bij duikers die een stapedectomie hebben ondergaan. Het onvermogen om het middenoor te klaren, of een poging om dit te doen waarbij teveel kracht uitgeoefend wordt, kan de prothese “ontwrichten”. Dislocatie kan dan enkel gecorrigeerd worden tijdens een chirurgische ingreep en kan resulteren in permanent gehoorverlies.

Duiken na een stapedectomie heeft ook als risico dat een beschadigde prothese het ronde of ovale venster van het slakkenhuis kan beschadigen. Een dergelijke schade kan blijvende gehoor en evenwichtsproblemen veroorzaken. Het is dus niet zo dat de kans op een letsel noodzakelijkerwijs groter is dan bij andere duikers, maar de negatieve gevolgen in het geval van een verwonding zijn wel aanzienlijk groter.

Alvorens te beslissen om te (her)starten met duiken, is het duidelijk in uw eigen belang om met een duikarts uw conditie openhartig te herzien en een genadeloos eerlijke risico versus batenanalyse uit te voeren op basis van de beschikbare informatie.

Als de gehoorgang vrij is en de druk kan overbrengen, dan zal het water in de gehoorgang zonder problemen bewegen als reactie op de gemaakte drukgolf.

Een kap die te strak tegen het (buiten)oor zit kan de beweging van dit water ernstig belemmeren, waardoor het klaren moeilijker kan worden. Een eenvoudige oplossing voor dit probleem is om een vinger onder de kap te steken, nabij het oor, waardoor het water gemakkelijker kan bewegen.

Een andere oplossing die sommige duikers verkiezen is om vanaf de binnenkant, nabij het oor, een gaatje aan te brengen, door de binnenvoering en neopreen maar waarbij de buitenvoering intact blijft.

Dit gaatje zorgt er dan voor dat het water met weinig beperkingen kan bewegen.