Często zadawane pytania z zakresu medycyny

Tässä on luettelo usein kysytyistä kysymyksistä, jotka on koottu vuosien ajalta. Listan ovat laatineet DANin lääketieteen asiantuntijat, ja siinä on esitetty erityisiä, näyttöön perustuvia suosituksia, joita jäseniemme tulisi ottaa huomioon.

Szukaj

Co powinienem wiedzieć o nurkowaniu z opryszczką?
Musisz wziąć pod uwagę kilka kwestii:
  • Wystawianie na słońce lub uraz mechaniczny spowodowany przez maskę i/lub automat może pogorszyć ranę tworząc większy strupek i wydłużając proces gojenia.
     
  • Jeśli pęcherzyki krwawią, sączy się z nich ropa lub w jakikolwiek inny sposób są otwarte, istnieje duże ryzyko infekcji z powodu patogenów obecnych w wodzie. Leczenie opryszczki może się również skomplikować przez infekcje bakteryjne, zatem ważne jest, aby dokładnie przemywać te miejsca wodą z mydłem i utrzymywać je jak najbardziej czyste i suche.
     
  • Jeśli fartuch od maski znajduje się w takim miejscu, że pociera lub drażni pęcherzyki, należy odłożyć nurkowanie na później. Ta sama zasada dotyczy automatu – jeśli trzymanie go w ustach podrażnia opryszczkę, nurkowanie nie jest zalecane.
     
  • Partnerzy nurkowi powinni powtórzyć procedury oddychania partnerskiego w sytuacji braku powietrza biorąc pod uwagę fakt, że opryszczka jest zaraźliwa. Jeśli sprzęt jest wypożyczony z centrum nurkowego, upewnij się, że zostały zachowane odpowiednie procedury odkażania. Chociaż jest to mało prawdopodobne, zawsze może się zdarzyć, że trzeba będzie wykonać resuscytację, dlatego należy podjąć odpowiednie kroki, aby zapobiec przeniesieniu choroby. Generalnie nie stanowi to problemu, ponieważ bariery są dostępne w większości zestawów pierwszej pomocy.
     
  • Leczenie pencyklowirem (Denavir) lub dokozanolem (Abreva) może zmiękczyć skórę i przyspieszyć leczenie. Środki wywołujące efekt miejscowego znieczulenia, takie jak fenol i mentol mogą być wykorzystane do zwiększenia komfortu. Porozmawiaj ze swoim lekarzem i zacznij używać leków bez recepty przy pierwszych objawach opryszczki. Rozpoczęcie terapii antywirusowej w ciągu 48 godzin może przyspieszyć gojenie. Zalecamy powrót do nurkowania po skończeniu leczenia i pełnego powrotu do formy psycho-fizycznej oraz jeśli nie występują żadne objawy opryszczki.

Jestem instruktorem nurkowania z butlą i na wstrzymanym powietrzu. Jeden z moich kursantów cierpi na schorzenie reumatyczne zwane łuszczycowym zapaleniem stawów i przyjmuje lek Metotrexat w dawce 15mg. Chciałbym się dowiedzieć, czy jest to przeciwwskazanie do rekreacyjnego nurkowania.
Łuszczycowe zapalenie stawów jest przewlekłą chorobą zapalną układu kostno-mięśniowego i samo w sobie jest przeciwwskazaniem do nurkowania, ponieważ organizm jest podatny na stres dekompresyjny.
Również zażywanie Metotrexatu może stanowić dodatkowe ryzyko dla Twojego kursanta, ponieważ skutki uboczne jego stosowania obejmują toksyczność płuc i mielotoksyczność. Z tego powodu musisz wysłać kursanta do specjalisty medycyny nurkowej i hiperbarycznej, aby ocenił jego zdolność do nurkowania.

Mam uczulenie na lateks. Czy jakikolwiek element sprzętu nurkowego jest wykonany z lateksu? Chcę rozpocząć naukę nurkowania, ale muszę zrezygnować, jeżeli cokolwiek jest zrobione z lateksu.
W ogromnej większości sprzętu nurkowego wykorzystuje się silikon lub gumę neoprenową. Lateks używa się zazwyczaj w suchych skafandrach, czyli w skafandrach wyposażonych w wodoszczelne uszczelnienia na szyi i na nadgarstkach.
W tych miejscach można znaleźć lateks, ale nie jest to problem, którym należy się martwić na poziomie podstawowym. Również dodatkowe elementy sprzętu są niekiedy zrobione z lateksu, ale jest wiele alternatywnych produktów wykonanych z innych materiałów. Jeśli chodzi o Twój własny sprzęt, masz dużą kontrolę nad tym, z czego jest zrobiony, jednak kiedy nurkujesz w resorcie, a zwłaszcza z łodzi nurkowej, przypadkowy kontakt z lateksem jest oczywiście możliwy. To, jak silne są Twoje reakcje alergiczne jest najlepszym wskaźnikiem, czy nurkowanie jest najlepszym wyborem dla Ciebie. Nie wahaj się skontaktować z naszym działem medycznym, jeżeli masz jakiekolwiek dalsze pytania. Również Twoje lokalne centrum nurkowe jest dobrym miejscem, aby omówić konkretne kwestie związane ze sprzętem.

Nasza 12-letnia córka bardzo chciałaby nauczyć się nurkować i właśnie całą rodziną wykonaliśmy nurkowanie wstępne w naszym lokalnym centrum nurkowym. Podczas niedawnego badania naszej córki jej pediatra wyraził zaniepokojenie, że nurkowanie może wpłynąć na rozwój jej kości. Wydaje mi się, że wielu nastolatków jest nurkami. Czy powinniśmy martwić się rozwojem naszej córki, jeżeli pozwolimy jej nurkować?
Ogólnie mówiąc kwestia dotyczy możliwości tworzenia się mikro-pęcherzyków w krwioobiegu nurków. Często nazywamy je „pęcherzykami niemymi”, ponieważ nie wywołują one żadnych wykrywalnych symptomów, ale wiadomo, że są u wielu nurków są obecne.

Nikt nie wie, do jakiego stopnia występują u młodych nurków.
Teoretycznie te pęcherzyki mogą utrudnić przepływ krwi w tętnicach dochodzących do chrząstek nasadowych, zwanych inaczej płytkami wzrostu.
Ten proces może spowodować wystąpienie obszarów ogniskowych jałowej martwicy kości lub deformacje kąta ustawienia rozwijających się długich kości, na których opiera się waga ciała, zwłaszcza głowy kości udowej, dalszego końca kości udowej lub górnej części kości piszczelowej.
Młodzi nurkowie powinni pozostawać w granicach wyznaczonych przez standardy programu dla nurków juniorów. Ich ekspozycja na azot będzie mniejsza dzięki ograniczeniu głębokości, czasu i ilości nurkowań oraz wykonywaniu jak najdłuższych przerw powierzchniowych, aby organizm mógł wysycić jak najwięcej azotu.
Chociaż jest to kwestia teoretyczna, zaleca się konserwatyzm podczas nurkowania z nurkami juniorami.


Ja i moja żona uwielbiamy podróżować do egzotycznych miejsc. Mój poprzedni lekarz zawsze dawał mi antybiotyki, w razie gdybym rozchorował się w jakimś odległym miejscu. Teraz mam nowego lekarza, który waha się w tej kwestii. Co zaleca DAN?
Od jakiegoś czasu wytyczne dotyczące przepisywania antybiotyków, które można stosować w różnych warunkach są bardziej konserwatywne ze względu na zwiększającą się odporność bakterii na antybiotyki. Wiele chorób jest wywołanych przez wirusy i antybiotyki w takich sytuacjach nie pomogą.

Jeśli zachorujesz w czasie podróży, najlepszym źródłem informacji jest lokalny lekarz, ponieważ zna on najczęściej występujące czynniki chorobotwórcze w miejscu, w którym przebywasz. Podczas podróży najlepszą obroną przed chorobami jest mycie rąk, dokładne sprawdzanie, z jakiego źródła pochodzi woda i jedzenie, otrzymanie odpowiednich szczepionek przed podróżą i podjęcie odpowiednich środków ostrożności w miejscach, gdzie komary i inne organizmy mogą przenosić choroby zakaźne na ludzi.
Porozmawiaj ze swoim lekarzem lub udaj się do kliniki medycyny podróżnej, jeśli jedziesz w miejsce, gdzie nie ma opieki medycznej.

Lekarz może udzielić Ci porady na temat leków, które powinieneś ze sobą wziąć i jak je zażywać.


Mój lekarz ostatnio przepisał mi Coumadin. Czy branie tego leku, kiedy nurkuję może spowodować jakiekolwiek problemy?
Ryzyko niekontrolowanego krwotoku u osób, które są leczone lekami przeciwzakrzepowymi, takimi jak Coumadin jest dobrze znane. Jednak wielu ludzi (także nurków), którzy biorą takie leki uregulowało swój czas protrombinowy i mogą nie znajdować się w grupie zwiększonego ryzyka, jeśli przestrzegają odpowiednich zasad.

Niektórzy lekarze są zdania, że nurkowanie stanowi niepotrzebne ryzyko dla pacjentów przyjmujących leki przeciwzakrzepowe i radzi, aby unikać nurkowania, ale DAN nie posiada żadnych danych wskazujących na to, że u nurków rekreacyjnych występuje zwiększone ryzyko wystąpienia komplikacji. 

Niektórzy lekarze specjaliści medycyny nurkowej mogą pozwolić tym pacjentom nurkować rekreacyjnie pod warunkiem, że:

  • czynnik powodujący chorobę lub potrzebę brania leków przeciwzakrzepowych nie zwiększa u pacjenta ryzyka wypadku, choroby lub urazu podczas nurkowania;
     
  • pacjent rozumie ryzyko i dostosowuje swoje praktyki nurkowe tak, aby zmniejszyć możliwość wystąpienia barotraumy ucha, zatok lub płuc oraz urazu fizycznego; obejmuje to unikanie wyrównywania ciśnienia na siłę – te osoby muszą z łatwością wyrównywać ciśnienie;
     
  • pacjent nurkuje konserwatywnie, planuje krótkie, płytkie nurkowania, aby zmniejszyć ryzyko choroby dekompresyjnej, podczas której może wystąpić krwawienie w uchu środkowym lub w rdzeniu kręgowym;
     
  • pacjent unika nurkowania w miejscach, gdzie dostęp do odpowiedniej opieki medycznej jest utrudniony.
     
  • Lekarze DAN są dostępni do konsultacji z Tobą lub Twoim lekarzem, więc w razie potrzeby bez wahania dzwoń do nas.

Niedawno stwierdzono u mnie zespół Raynauda. Jestem zapalonym nurkiem. Czy mogę kontynuować nurkowanie?
Zespół Raynauda to zmniejszenie efektywnego przepływu krwi do kończyn, zwłaszcza do palców rąk i stóp, co powoduje ich bladość, a następnie ból i zaczerwienienie, kiedy przepływ krwi powraca.

Podstawowym problemem jest zwężenie naczyń krwionośnych dostarczających krew do tych miejsc jako reakcja na zimno, stres lub inne czynniki.

Symptomy zazwyczaj są łagodne. Zespół Raynauda może występować jako osobny problem, ale może też być związany ze schorzeniami autoimmunologicznymi lub chorobami tkanki łącznej, takimi jak sklerodermia, reumatoidalne zapalenie stawów i toczeń rumieniowaty układowy.
Zespół Raynauda stwarza niebezpieczeństwo dla nurka, jeśli jest na tyle poważny, że nurek może stracić kontrolę lub sprawność palców podczas nurkowania. Jeżeli symptomy są wywołane przez zimno, ta osoba powinna unikać nurkowania w wodzie na tyle zimnej, że te symptomy występują u ręki bez rękawiczki.

Ból może być tak duży, że nurek nie będzie w stanie używać ręki do wszystkich praktycznych czynności.
Jeśli symptomy są mniej dokuczliwe, nurek prawdopodobnie będzie stanie wykonywać wszystkie czynności w wodzie. Osobom z dotkliwymi symptomami można przepisać blokery kanału wapniowego, ale poważnym skutkiem ubocznym mogą być zawroty głowy podczas wstawania z pozycji leżącej lub siedzącej.
 


Czy możliwe jest nurkowanie po udarze mózgu?
Udar mózgu ma dwie postaci – zatrzymanie dopływu krwi do mózgu, co powoduje uszkodzenie części mózgu lub krwotok z naczynia krwionośnego w mózgu, które wywołuje podobny uraz. Udary mogą mieć różne nasilenie i powodować różną niepełnosprawność w zależności od wielkości i lokalizacji.
  1. Większość udarów zdarza się u starszych ludzi. Wystąpienie udaru oznacza, że dana osoba ma zaawansowaną chorobę tętnic i wyższe ryzyko kolejnego udaru lub ataku serca.
     
  2. Stopień niepełnosprawności po urazie (np. paraliż, utrata wzroku) może decydować o zdolności do nurkowania.
     
  3. Energiczne ćwiczenia, podnoszenie ciężkich przedmiotów i wykonywanie próby Valsalvy, aby wyrównać ciśnienie w uchu podczas nurkowania podnoszą ciśnienie tętnicze w głowie i mogą zwiększać ryzyko ponownego krwotoku.
     
  4. Chociaż podczas nurkowania organizm jest wystawiony na działanie zwiększonego ciśnienia parcjalnego i hydrostatycznego, samo nurkowanie nie powoduje udaru.
     
  5. Na pewno istnieje zwiększone ryzyko podczas nurkowania u osoby po udarze. Mogą istnieć wyjątki, np. w przypadku krwotoku w mózgu u młodej osoby, u której naprawiono uszkodzoną tętnicę i trwałe uszkodzenie mózgu jest bardzo małe.
    Po takiej rekonwalescencji powrót do nurkowania jest możliwy, a ryzyko jest niewielkie. Jednak każdy przypadek wymaga podjęcia osobistej decyzji biorąc pod uwagę opinię lekarza, rodziny i partnerów nurkowych. Zaleca się również konsultację u neurologa, który zna się na medycynie nurkowej.
     
  6. W przypadku udaru istnieje podobny problem dotyczący symptomów resztkowych jak w przypadku operacji guza mózgu.

10 miesięcy temu stwierdzono u mnie olbrzymiokomórkowe zapalenie tętnic (Arteritis Temporalis) i leczono mnie wysokimi dawkami prednizonu (lub kortyzonu) – 60 mg/dzień. Dawki prednizonu były obniżane co miesiąc. Obecnie przyjmuję 15 mg/dzień i czuję się dobrze. Czy jest to przeciwwskazanie do nurkowania rekreacyjnego? Czy powinienem ograniczyć moje nurkowania do maksymalnej głębokości 20 metrów?
Jeśli chodzi o nurkowanie, niewiele wiadomo na temat interakcji kortyzonu, olbrzymiokomórkowego zapalenia tętnic (znanego również jako Temporal Arteritis) i nurkowania. W takich przypadkach należy być ostrożnym.
Nie sądzę, żeby pojawiły się duże problemy, ale wierzę, że ograniczenie głębokości i czasu nurkowania są mądrymi decyzjami.

W zeszłym październiku byłem hospitalizowany z powodu ostrej choroby niedokrwiennej serca. Wykonano u mnie zabieg angioplastyki wieńcowej oraz wszczepiono mi stent uwalniający leki (DES). Wyniki badania angiograficznego były doskonałe i nie wykazały żadnych komplikacji. Echokardiogram, który w momencie przyjęcia do szpitala wskazywał na hipokinezję koniuszka serca, przy wypisie pokazywał, że wszystkie segmenty hipokinetyczne wróciły do normy. W lutym przeszedłem pierwszą rutynową kontrolę, na której wykonano badanie EKG, a w maju na drugiej kontroli wykonano test wysiłkowy CPET. Oto moje wyniki: badanie EKG nie wykazało żadnych anomalii, a test wysiłkowy po odstawieniu Metoprololu również nie wykazał niedokrwienia mięśnia sercowego. Czy w takim przypadku są jakieś przeciwskazania do nurkowania?
Oprócz testów klinicznych i kontroli, które już przeszedłeś, musisz jeszcze spotkać się z lekarzem medycyny hiperbarycznej, który oceni Twoją zdolność do nurkowania.
Jeśli chodzi o rodzaje nurkowań, które możesz wykonywać od tej pory pamiętaj, że musisz unikać silnych prądów i nurkowania w zimnej wodzie oraz nurkować wyłącznie rekreacyjnie, czyli do maksymalnej głębokości 30 metrów i bez dekompresji.

Na kursie OWD mam kursantkę z silikonowymi implantami piersi. Chciałbym się dowiedzieć, czy są jakiekolwiek przeciwwskazania do nurkowania związane z głębokością (ciśnieniem) i azotem absorbowanym przez silikon.
Nie ma zbyt dużo informacji dotyczących wytrzymałości silikonowych implantów podczas nurkowania. To, co wiemy odnosi się głównie do implantów piersi i generalnie uważane są one za bezpieczne i niezawodne.

Środki ostrożności, które należy podjąć są bardzo ogólne. Faktyczna i często występująca możliwość, że pęcherzyki gazu obojętnego będą formować się w implancie nie wydaje się mieć dużego znaczenia, ponieważ to zjawisko będzie ograniczone do wnętrza implantu i nie będzie powodować żadnego uszkodzenia.

Odnosi się to zarówno do implantów silikonowych, jak również wypełnionych solą fizjologiczną. Nie mamy żadnych statystyk ani badań odnośnie implantów wypełniających tkanki miękkie (lub implantów wstrzykiwalnych), chociaż teoretycznie mogłoby istnieć ryzyko miejscowego gromadzenia się pęcherzyków w innym tempie niż w otaczających tkankach.

Biorąc pod uwagę fakt, że takie implanty są wstrzykiwane do tkanki i mogą się przemieszczać w jej okolice, jest możliwe, że wymiana gazowa będzie miała miejsce, jednak nie stanowi to znacznego ryzyka uszkodzenia tkanki.


Mam implanty piersi. Chciałabym nauczyć się nurkować, ale obawiam się, jak ciśnienie może wpłynąć na implant. Czy istnieją jakieś badania dotyczące tej kwestii?
Wykonano testy na trzech typach implantów: wypełnionych żelem silikonowym, solą fizjologiczną lub żelem i solą. W tym eksperymencie badacze symulowali różne profile głębokości i czasu nurkowania rekreacyjnego. W zależności od głębokości i czasu doszło do nieznaczącego wzrostu wielkości pęcherzyków (jeden do czterech procent) zarówno w implantach wypełnionych solą fizjologiczną jak i tych wypełnionych żelem silikonowym.

Największą zmianę objętości zanotowano w przypadku implantów wypełnionych żelem i solą.

Tworzenie się pęcherzyków spowodowało niewielką zmianę objętości, ale mało prawdopodobne jest, aby z tego powodu doszło do uszkodzenia implantów lub otaczających tkanek.

Jeżeli pęcherzyki gazu uformują się w implancie, po jakimś czasie zostaną z niego wysycone. Gdy od operacji minęło wystarczająco dużo czasu i kobieta wróciła do normalnej aktywności oraz nie występuje u niej ryzyko infekcji, może rozpocząć nurkowanie.

Implanty piersi nie stwarzają problemu z punktu widzenia absorpcji gazu lub zmiany objętości oraz nie są przeciwwskazaniem do udziału w rekreacyjnym nurkowaniu.

Unikaj kamizelek z uciskającymi paskami piersiowymi, które mogą za bardzo naciskać na szwy i zwiększyć ryzyko pęknięcia implantu.


Martwię się, czy będę mogła nurkować, kiedy będę coraz starsza. Czy osteoporoza kości wpłynie na moje nurkowanie?
Do tego momentu nie mamy jeszcze znaczącej grupy kontrolnej kobiet, które: są po menopauzie i w grupie ryzyka wystąpienia osteoporozy (menopauza ma miejsce przeciętnie w wieku 50 lat, osteopenia w wieku 60-65 lat, a złamania w wieku 70-75 lat); mają znaczące doświadczenie w nurkowaniu, w tym odpowiednią liczbę głębokich nurkowań, co sprawia, że są zagrożone osteonekrozą (martwicą kości)

Z tego powodu nie mamy danych dotyczących występowania osteoporozy i osteonekrozy u kobiet w grupie ryzyka (lub u mężczyzn).

Patofizjologiczne mechanizmy prowadzące do osteoporozy i osteonekrozy są różne.

Osteoporoza jest spowodowana zmniejszeniem aktywności osteoblastów i relatywnym zwiększeniem aktywności osteoklastów, przez co dochodzi do resorpcji i demineralizacji kości.
Zatrzymanie dopływu krwi do kości powoduje osteonekrozę.
Kobiety są bardziej narażone na osteoporozę, ponieważ ich całkowita masa kostna w ciągu całego życia jest niższa niż u mężczyzn, a spadek estrogenu podczas menopauzy znacznie przyspiesza tempo demineralizacji kości.

W tym momencie możemy jedynie stwierdzić, że kobiety powinny nurkować jak najbardziej konserwatywnie, aby zmniejszyć ryzyko osteonekrozy i w ten sposób nie dokładać choroby kości do już istniejącego ryzyka złamania związanego z osteoporozą typu I zależną od estrogenu.


Zostałem zaproszony na weekend nurkowy w El Hierro w Hiszpanii. Zakwaterowanie dla nurków znajduje się na wysokości 1000 metrów. Planujemy 2-3 nurkowania dziennie na różne głębokości, wszystkie z dużym marginesem do granicy limitów. Jaka powinna być minimalna przerwa powierzchniowa przed pojechaniem w górę na miejsce zakwaterowania?
Uważa się, że zmiana wysokości po nurkowaniu powyżej mniej więcej 700 metrów niesie za sobą takie samo ryzyko, jak latanie samolotem po nurkowaniu. Ponieważ musisz przejechać na wysokość 1000 metrów, ta zasada odnosi się również do Ciebie.

Najbardziej ostrożną procedurą jest poczekanie 24 godziny przed lataniem lub przemieszczeniem się na duże wysokości, ale minimalne wytyczne ustalone przez DAN i Stowarzyszenie Medycyny Podwodnej i Hiperbarycznej odnośnie latania/jeżdżenia w góry (Sheffield and Vann, 2004) to:

  • jedno nurkowanie bezdekompresyjne: 12 godzin,
  • nurkowania powtórzeniowe lub kilka dni nurkowych: 18 godzin,
  • nurkowania dekompresyjne (zaplanowane lub niezaplanowane): znacznie dłużej niż 18 godzin.

 

To oznacza, że jeśli będziesz wykonywać 2-3 nurkowania dziennie, będziesz musiał poczekać co najmniej 18 godzin.
Ponieważ wydaje się, że w Twoim przypadku jest to niemożliwe do zrobienia, zdecydowanie zalecamy, abyś albo ograniczył swoje nurkowania do jednego dnia, pozostawił sobie odpowiednio długą przerwę powierzchniową lub zmienił miejsce zakwaterowania.


Podczas ostatniego nurkowania uderzyłem w jeżowca i kolce weszły mi w udo. Nie byłem w stanie wyjąć wszystkich, więc zostawiłem je myśląc, że odpadną. Niestety do tej pory kolce nadal tkwią pod skórą i czasem puchnie mi udo. Czy możecie mi powiedzieć, co powinienem zrobić?
Jeśli pod skórą pozostały jedynie małe fragmenty kolców, w końcu organizm je wchłonie.
Jednak jeżeli kolce są duże, najlepiej udać się do lekarza, aby je wyjął, ponieważ w przeciwnym razie w tym miejscu wytworzy się ziarniak, który sam w sobie nie jest problemem zdrowotnym, ale może pozostawić wyraźny guz na skórze.

Cztery dni temu dotknąłem meduzy w Morzu Śródziemnym. W aptece poradzono mi, żebym użył maści Flubaxon 0,25% z dezoksimetazonem, ale moim zdaniem nie uśmierza ona podrażnienia i swędzenia. Czy jest coś, co mogę zrobić, aby pomóc w procesie gojenia?
W takich przypadkach standardowa terapia opiera się przede wszystkim na wykorzystaniu lokalnych kremów lub maści na bazie kortyzonu i zażywaniu preparatów antybiotykowych, jeżeli istnieje ryzyko infekcji.
Niestety w Twoim przypadku wydaje się, że takie preparaty i maści nie są dostępne. Pomimo leczenia często się zdarza, że swędzenie i dyskomfort utrzymują się przez kilka dni. Jeśli jest to zbyt irytujące, możesz poprosić lekarza o przepisanie Ci maści o wyższym stężeniu kortyzonu, a jeśli chodzi o swędzenie, możesz rozważyć użycie kremu znieczulającego na bazie ksylokainy lub lidokainy (oczywiście dostępnego tylko na receptę) do użytku miejscowego.

Kiedy próbuje podać oddechy ratownicze w wodzie poszkodowanemu nurkowi, dlaczego nie mogę używać przycisku bypass w moim drugim automacie? Wydaje mi się, że to jest łatwiejsze niż wykorzystanie maski resuscytacyjnej.
Używanie przycisku bypass w drugim stopniu automatu było proponowane wiele razy, ale jakiekolwiek zalety tej techniki nie przewyższają potencjalnego ryzyka i komplikacji. Jeśli ustnik automatu wypadł z ust nieprzytomnego nurka, włożenie mu go z powrotem do ust jest trudne i czasochłonne.

Bez dobrego uszczelnienia i zablokowania nosa nurka jakakolwiek próba wykonania sztucznego oddychania zakończy się niepowodzeniem. Nawet jeżeli uda się włożyć ustnik z powrotem do ust nurka, istnieje ryzyko popchnięcia rozluźnionego języka do tyłu gardła i zablokowania dróg oddechowych. Jeżeli ustnik automatu pozostał w ustach nurka lub został włożony bez zablokowanie dróg oddechowych, kolejnym wyzwaniem będzie podanie powietrza. Przyciski bypass nie mają żadnej możliwości regulacji - te przyciski służą do tego, aby ominąć funkcję drugiego stopnia automatu, która polega na zredukowaniu ciśnienia gazu z ciśnienia pośredniego do ciśnienia otoczenia.

Oznacza to, że bypass podaje gaz pod ciśnieniem pośrednim bezpośrednio z pierwszego stopnia. Dostarczanie gazu oddechowego do płuc pod zbyt dużym ciśnieniem może przepompować płuca, co potencjalnie prowadzi do poważnego urazu.
Jeśli drogi oddechowe nurka nie są utrzymywane w pozycji otwartej, gaz dostarczany przez przycisk bypass może zostać wtłoczony do żołądka powodując jego rozdęcie, co z kolei zwiększa ryzyko regurgitacji, która jeszcze bardziej blokuje drogi oddechowe i prowadzi do zachłyśnięcia. Podawanie oddechów ratowniczych używając maski resuscytacyjnej lub przy pomocy podobnych metod daje możliwość sprawdzenia dotykiem zmian ciśnienia w klatce piersiowej wymaganego do wentylacji płuc.

Podawanie oddechów wykorzystując przycisk bypass sprawia, że ratownik nie może wykorzystać tej ważnej informacji zwrotnej. Używanie bypassu uniemożliwia również dodawanie 100% tlenu do gazu oddechowego.
Metody ratownicze, które są obecnie nauczane przez stowarzyszenia szkolące nurków zostały opracowane na bazie wielu lat praktycznych doświadczeń.
Przycisk bypass nie został stworzony do wykorzystania jako sprzęt ratowniczy, dlatego podczas podawania oddechów poszkodowanemu nurkowi pozostań przy sprawdzonych metodach.


Chciałbym się dowiedzieć, czy deep stopy (głębokie przystanki) są zawsze zalecane dla nurków rekreacyjnych, jeżeli głębokość przystanku musi wynosić połowę maksymalnej głębokości nurkowania lub przystanek musi zostać wykonany w momencie, gdy ciśnienie w butli nurka będzie wynosiło połowę ciśnienia maksymalnego. Czy deep stopy są zawsze zalecane w przypadku nurkowań wykonywanych w ciągu kilku dni?
Wygląda na to, że wykonanie deep stopa podczas wynurzania na głębokości, która wynosi połowę maksymalnej głębokości nurkowania:
  • znacząco zmniejsza ilość gazu obojętnego wykrywanego przez USG Dopplera po nurkowaniu,
  • zmniejsza prężność gazu obojętnego w tkankach „szybkich” co koreluje z wymianą gazową w rdzeniu kręgowym.   

Autorzy publikacji naukowych na ten temat doszli do wniosku, że deep stop może zmniejszyć prawdopodobieństwo wystąpienia choroby dekompresyjnej.


Chciałbym uzyskać informacje na temat nurkowania z trombofilią. Moja partnerka, która podobnie jak ja jest nurkiem, po wykonaniu rutynowych testów odkryła, że jest chora na trombofilię (mutacja homozygotyczna C677T w genie MTHFR). Ma 41 lat, nie pali, prowadzi zdrowy tryb życia, uprawia sport i nigdy nie występowały u niej zakrzepy. Chciałbym się dowiedzieć, czy moja partnerka będzie mogła kontynuować nurkowanie.
Aby dowiedzieć się, czy ryzyko zakrzepu związanego z mutacją występującą u Twojej partnerki jest realne czy tylko potencjalne, zalecamy wykonanie oceny ryzyka wystąpienia powikłań zakrzepowo-zatorowych przez hematologa.

Teoretycznie Twoja partnerka może być bardziej podatna na chorobę dekompresyjną, dlatego zalecamy zmniejszenie ryzyka poprzez wdrożenie środków ostrożności w profilu nurkowym.

Poniżej podajemy cechy profilu nurkowego, w którym dochodzi do najmniejszej produkcji pęcherzyków:

  • nie planuj nurkowań z obowiązkowymi przystankami dekompresyjnymi,
  • jeśli to możliwe, unikaj nurkowań powtórzeniowych, a jeśli chcesz nurkować powtórzeniowo upewnij się, że robisz wystarczająco długie przerwy powierzchniowe (nie mniej niż 3 godziny, a najlepiej dłuższe),
  • ogranicz czas na dnie do nie więcej niż 70% czasu bezdekompresyjnego pokazanego przez Twój komputer na maksymalnej głębokości lub określonego przez tabele nurkowe,
  • wykonaj nurkowanie w następujący sposób: na początku zanurz się na największą głębokość, a następnie wynurzaj się coraz płycej oraz unikaj przebywania na małej głębokości i ponownego zanurzania się głębiej,
  • jeżeli Twój komputer ma ustawienia zaawansowane, ustaw GF Low na mniej niż 30 a GF High na 70,
  • jeśli to możliwe, nurkuj na nitroksie, ale ustaw swój komputer na powietrze lub używaj tabel do nurkowania na powietrzu.

Niedawno lekarz wszczepił mi defibrylator serca. Jakie mam szanse powrotu do nurkowania po wyzdrowieniu? Powiedziano mi, że takie urządzenia działają również jako rozrusznik serca.
Te wszczepialne urządzenia pomagają pacjentom, u których występuje duże ryzyko częstoskurczu komorowego, migotania komór i innych zaburzeń rytmu serca mogących doprowadzić do nagłego zatrzymania akcji serca. Funkcja rozrusznika serca polega na tym, że jeżeli rytm serca pacjenta za bardzo zwolni, to urządzenie go przyspieszy. Niezależnie od tego, czy defibrylator posiada funkcję rozrusznika czy nie, jest on używany do leczenia rytmów serca potencjalnie zagrażających życiu.

Zdaniem profesjonalistów medycyny nurkowej osoby, którym wszczepiono takie urządzenia są wykluczone z nurkowania właśnie z powodu tego potencjalnego zagrożenia życia.

Celem tych urządzeń jest zapobieganie nagłemu zatrzymaniu krążenia, ale generalnie serce pacjenta może być w złym stanie, przez co nurkowanie nie jest bezpieczne.
Chociaż nurkowanie jest generalnie relaksujące, serce musi wykonać dodatkową pracę i musi być odpowiednio wydolne, aby efektywnie poradzić sobie ze zwiększonym wysiłkiem, zwłaszcza w sytuacji awaryjnej.

Jeśli w sercu występują rytmy zagrażające życiu, ta osoba najprawdopodobniej cierpi na chorobę niedokrwienną lub inną dolegliwość, która ma wpływ na tkankę mięśnia sercowego lub przepływ elektryczności. Jakiekolwiek restrykcje podane przez kardiologa są dobrym wyznacznikiem, że nurkowanie nie będzie zalecane.


Wyświetlanie 1 - 20 z 60 rezultatów.